Według Krasińskiego, artystą jest ktoś nieprzeciętny. Ktoś, kto stoi ponad tłumem i posiada dar tworzenia, poprzez który wyraża przeszłość i teraźniejszość. Czasami tylko pomiędzy rzeczywistością a fikcją sztuki zaciera się granica i pojawia się problem, a wraz z nim przeklęty poeta i romantyczna negacja życia na rzecz sztuki: tego źródła rozkoszy i nieczułości wobec świata:
,,Ty grasz cudzym uszom niepojęte rozkosze.-Splatasz serca i rozwiązujesz niby wianek igraszkę palców twoich- łzy wyciskasz- suszysz je uśmiechem i na nowo uśmiech strącasz”.
W niewdzięcznym świetle autor ,,Nie-boskiej” przedstawia jedynie fałszywego, dumnego Henryka, w którym tkwi piękno poezji i fałsz słowa. Ale aby osiągnąć „piękno” musi wykonywać powszednie obowiązki, które przepełniają go wstrętem. To rozdwojenie jaźni, ten dualizm natury ludzkiej, budzi w nim również niemożność wyrazu myśli i uczuć. Toteż Henryk jest nieszczęśliwy, bo wspominając, przeczuwa absolut poezji, który usilnie stara się zrealizować w sferze ziemskiej, skazanej na zagładę. Za wszelką cenę stara się zamknąć go w słowach, ale go to ogranicza, gubi, deformuje.
Sztuki nie można wyrazić słowami, nie można także oddzielić się od niej „przepaścią myśli”, tylko należy żyć zgodnie z jej wartościami. A Hrabia nie tylko nie jest w stanie wyrazić poezji w słowach, ale także nie realizuje jej w czynach i życiu. Jako poeta powinien być wcieleniem piękna i prawdy, ale jest tylko człowiekiem. W dodatku postępuje niemoralnie, porzucając żonę i syna na rzecz poezji.